Onze eerste week in Suriname

Nou, dit was dan al weer onze eerste week in Suriname. Ik ben eigenlijk een beetje aan het bedenken hoe ik zal beginnen. Want als ik zoveel wil schrijven als ik altijd klets word het een warrig verhaal van een paar kantjes ;) Dus laat ik maar bij het begin beginnen.
Donderdag om 11.00 uur werden we door meneer en mevrouw Comvalius opgehaald. Zij hebben ons met hun auto de stad een beetje laten zien. We zijn langs de waterkant gereden, het onafhankelijkheidsplein, de palmentuin, militaire basis, kerken, winkelstraat, belangrijkste hoofdwegen enz. Het was wel onwijs warm in de auto, 50 graden maar liefst. Meneer en mevrouw Comvalius hebben ons ook meegenomen naar een winkel waar ze van alles verkochten, ook fietsen. Deze wilden wij wel kopen want hier waren ze heel goedkoop en ja zo zijn wij Nederlanders, als het maar goedkoop is. Nou dit was wat je zegt zeker een goedkoop is duur koop. We hadden namelijk 2 fietsen gekocht. Er werd nog een beetje aangesleuteld en toen moest het goed zijn. Mevrouw Comvalius en ik zouden op de fiets terug gaan en meneer Comvalius en Nicol met de auto. We zaten nog niet op de fiets of we merkten al dat onze sturen helemaal niet goed was zaten. Je kon hem zo naar beneden drukken. Dus dat weer terug naar de winkel om het te laten vastzetten. Nadat dit gedaan was dachten we laten we de fietsen maar eerst even proberen. Tegen over de winkel zat een klein parkeerplaats waar we ze even konden testen. Maar ook toen merkten we dat alle nog niet helemaal goed vast geschroefd was. Mijn zadel zat nog los en het stuur van de andere fiets was ook nog niet helemaal oké. Dus voor de tweede keer gingen we terug naar de winkel om alles nog een keer goed na te laten kijken. Nu moest het toch goed zijn en dat dachten wij ook nadat we ze weer op het zelfde parkeerplaatsje getest hadden. Hadden we dat even mooi geregeld, een goedkope fiets waar alles van werkt dachten we. Dus we fietsen er mee naar huis. Maar al direct bij de eerste kruising veroorzaakte ik haast een ongeluk wat we moesten naar links, zo stuurde ik ook maar alleen mijn stuur ging naar links en mijn fiets ging rechtdoor oepsie poepsie… We hebben toen maar besloten om de fietsen terug te brengen en om ons geld terug te vragen. Maar dit ging nog niet zo makkelijk als we dachten, in Suriname zit namelijk nergens garantie op, ja 3 uur op bijvoorbeeld een waterkoker. Gelukkig waren meneer en mevrouw Comvalius nog bij ons en is het uiteindelijk, nadat alles was we kocht hadden weer terug moest en opnieuw aangeslagen moest worden, toch gelukt. Toen konden we dus weer opzoek naar een nieuwe fiets. Uiteindelijk hebben we twee niet te duren maar wel fatsoenlijke fietsen gevonden. De volgende dag konden we deze ophalen.

Vrijdag zouden meneer en mevrouw Comvalius ons om ongeveer 14.00 ophalen. ’s Ochtends waren we al behoorlijk vroeg wakker. Uitslapen lukt hier namelijk niet. Ze beginnen hier allemaal ongeveer om 7.00 uur dus tussen 06.00 en 07.00 uur is er veel al lawaai op straat. En dan heb ik het nog niet eens over al die straathonden die ze hier hebben gehad. Deze beginnen ’s avonds met blaffen en houden zo ongeveer op wanneer de zon begint te schijnen 07.00 uur. En daarbij het koelt hier haast niet af en ’s morgens is het al vroeg weer warm!!! Na het ontbijt gingen we afwassen en hadden we ons bedacht dat het misschien wel handig was om alles even af te wassen. Dat we de hele ochtend bezig waren met ons tweeën om de keuken een beetje schoon te krijgen hadden we toen nog niet bedacht. Om 15.00 uur was mevrouw Comvalius er en gingen we onze fietsen ophalen. We vrouw Comvalius met de auto en wij er achter aan. Pff dat is ff wennen het links fietsen. Zo zei Nicol zondag tegen mij toen we aan het fietsen waren op een fietspad (het enige fietspad in Paramaribo) dat ik aan de kant moest gaan want er moest een brommer langs. Ik wou al haast aan de kant gaan toen ik bedacht dat ik niet degenen was die aan de kant moest gaan maar dat Nicol, dat was omdat ze aan de verkeerde kant fietste!!!
’s Avonds zijn we nog even naar de jaarbeurs geweest. Dit is een keer in het jaar en net zo als in Nederland laten verschillende bedrijven, winkels enz. zien wat ze te bieden hebben.

Nadat we zaterdag overdag niet veel bijzonders hebben gedaan, zijn we ’s avonds naar de stad geweest. We zijn hier met een busje heen gegaan. Wat een onderneming. Aller eerst wiste we al niet waar we op moesten stappen de vrouw waarvan we het appartement huren zei wat anders dan de man die we op straat vroegen nadat we al een kwartiertje stonden te wachten. Na ongeveer een half uur drie kwartier hadden gewacht zaten we dan eindelijk in de beruchte busjes. Hier rijd ieder voor zich wat resulteert in levensgevaarlijk gedrag. Ieder busje wil als eerst bij de persoon zijn die aan straat staat te wachten. Je kunt trouwens overal waar je wilt in en of uitstappen, bushaltes kennen ze niet. De busjes rijden allemaal met de deuren open en de muziek aan. Er kunnen ongeveer 20 mensen zitten. Daarnaast kun je uit elk hoekje of gaatje een klapstoeltje trekken. Eenmaal op het eindpunt van het busje waren we op een heel ander eindpunt dan we dachten te zijn. Dus dat werd zoeken naar de waterkant. Na ongeveer een half uurtje lopen hadden we ook dit gevonden. We hebben toen eerst even lekker gegeten bij de Waag, daarna hebben we een cocktail gedronken bij het Vat. Om vervolgens naar Tangelo te gaan om nog een cocktail te drinken. Maar deze waren zo vies. We vonden dat we het niet konden maken om ze niet op te drinken dus wat moesten we nu. We hebben besloten om de cocktail die het minst vies was op te drinken. En het plantje achter mij had geluk en heeft de andere gekregen.

Zondag zijn we gaan fietsen. In de palmentuin hebben we toen kennis gemaakt met een iets wat oudere man. Hij begon met ons te praten. Hij had in Utrecht gewoond en vroeg zich af waar wij vandaan kwamen. Hij vond Nicol op een boerinentje lijken. Dit omdat Nicol een kleurtje had, hij bedoelde haar sproeten. De Nederlandse ministers hier die een kleurtje hebben noemen ze boeren dus hij vond Nicol wel een boerinnetje lijken. Ik moest mijn zonnebril afzetten zodat hij mijn mooie ogen even kon zien, zijn reactie; “O wat een lekkere mollige wangetjes’! Als of ik dat nog niet wist haha! De man begon te vertellen of al het fruit hier in het land. Hij had ook wat bij zich was we moesten proeven. Na enige twijfel hebben we dit geprobeerd het was best lekker. Na een tijdje werd de man gestoord door een jongere vent, of het een zwerver was weten we niet zeker. Hij had een souvenirtje voor ons. Een stuk hout waar Suriname in stond en eentje voor onze vriendje thuis met iets in de trant van love. De iets wat oudere man wou graag zijn verhaal verder vertellen maar de andere ook. Dus toen gingen ze maar samen even in discussie waar wij bij zaten… Toen de jongere man uiteindelijke weg wou, wou hij geld van ons voor de souvenirtjes. We hebben hem toen vriendelijk verzocht zijn souvenirtje weer terug te nemen. De oudere man heeft zijn verhaal afgemaakt en wij waren een leuke ervaring rijker. ’s Middags wouden we eigenlijk zwemmen. Dat zou kunnen bij een hotel. Hier zijn we geweest maar de man zei dat we beter naar het hotel ernaast konden gaan. In de tuin van dat hotel hadden ze een zwembad. Ook konden we daar helemaal naar achteren lopen, naar de Surinamerivier. Hier hebben we lekker op de pier, in het windje aan de Surinamerivier gelegen. Heerlijk relaxen.

Maandag ochtend om 10.00 uur moesten we bij meneer Comvalius zijn. Mevrouw Echtalt zou ook komen. Net zo als bijna alle Surinaamse mensen dat hier doen, waren wij te laat omdat we het huis van Meneer Comvalius niet terug konden vinden. We komen op een school voor kleuterleraren ‘stage’ te lopen. Wij moeten gesprekken voeren met de leerlingen over hun problemen. Dit kan van alles zijn, ontwikkelingsproblemen, gezinsstress, psychische problemen enz. We hadden het idee dat meneer Comvalius en Mevrouw Echtalt niet helemaal op de hoogte waren wan ons onderzoek wat wij moeten gaan uitvoeren. Waarschijnlijk gaat dit toch wel iets in de trant van voorlichting voor tienerouders door tienerouders worden. Volgende week moeten we beginnen en dan zullen we zien. ’s Avonds zijn we nog even naar het winkelcentrum de Mall geweest. Eenmaal daar begon het héél hard te regenen. Thuis hadden we het hier over met de vrouw waarvan we ons huisje huurde zij zei: “Het heeft ook nog iets geregend”. O waar wij waren heel veel. Nee, dat was niet veel volgens haar, als er veel viel waren de straten blank en de goten vol.

Vandaag zijn we naar de centrale markt geweest. Dit is een hele grote in onze ogen vieze markt nog niet over de geur gesproken. Hier verkoopt bijna iedereen of groente of vis. De groente viel nog wel mee en zou je hier wel kunnen kopen maar de vis. Die lag gewoon op in kraampje in de hitte. We zagen ook dat er mensen waren die krap verkochten, deze leefden nog gewoon!!! We hadden het hier behoorlijk snel bekeken en zijn toen door de winkelstraatjes gelopen. Bij Orange Travel hebben we informatie opgehaald over de verschillende tripjes in Suriname. Er zitten heel veel leuke tripjes bij!!!
Ook hebben we onze eerste was gedraait. Een wasprogamma duurt op zijn langst 15 minuten en hij werkt op koud water of je moest zelf in je waterkokertje eerst water koken. We hebben al gemerkt dat witte was niet echt school word... haha!

Liefs Femke
(K)(K)(K)