Nou dat is ff lang geleden

Hallo allemaal,

Fa waka? Nog steeds koud? Nou hier is het super hebben wel veel regen gehad maar ach dat hoort er ook weer bij. We zijn al over de helft. En om eerlijk te zeggen gaat het veelte snel!!!

En sorry dat het zo lang geduurd heeft met een nieuw verhaal. Een deel van dit verhaal heb ik ander halve week geleden al geschreven. Toen was het mijn bedoeling al om het op internet te zetten maar het was nog niet af. En aangezien donderdag 12 feb mijn lieve vriendinnetjes Peet en Mie kwamen ben ik nog niet verder gegaan met mijn verhaal maar ik zal het nu toch ff afmaken.

Met ons onderzoek gaat het toch wel de goede richting op. Al heeft school vorige week na 3 weken pas weer gereageerd met heel veel feedback. En die feedback is dan weer heel anders dan dat van meneer Comvalius. Maar omdat we dus zolang niet wat gehoord hebben van school zijn we wel met de interviews begonnen. Echt super interessant maar ik kan er niets over zeggen omdat het heel vertrouwelijk is. Morgen hebben we intervisie en gaan we ons definitieve plan bespreken met de feedback van school en dat van meneer Comvalius. Dan hopen we op een lijn te komen.

In de week na mijn laatste verhaal zijn we begonnen met ons vrijwilligerswerk bij Huize Tyl Tyl. Dit is een tehuis voor kinderen met een lichamelijke beperking. Een tijdje geleden waren we naar ministerie van sociale zaken geweest. Hier hebben we toen om de sociale kaart van Paramaribo gevraagd. We kregen een boekje met alle hulpverleningsinstanties in Paramaribo. Deze waren gerangschikt op doelgroep. Nou wij wilden graag of met kinderen of met mensen met een beperking. Toen we door het boekje bladerden kwamen we Huize Tyl Tyl tegen. En dat sprak ons wel aan. Zonder eigenlijk ook maar iets te weten, alleen de doelgroep, hebben we gebeld met de vraag of we er vrijwilligerswerk konden doen. Nou dat kon waarschijnlijk wel of we vrijdags langs konden komen. Dus wij vrijdags naar Huize Tyl Tyl. Nou toen we naar huis gingen konden we alleen nog zeggen wauw!!! Echt niet te vergelijken met Nederland. Ik was helemaal hyper (ja, dat overkomt mij hier regelmatig) zo enthousiast was ik. Zuster Pon is 69 jaar en runt Huize Tyl Tyl. Er wonen 12 kinderen met een lichamelijke beperking en vaak hebben ze ook een verstandelijke beperking door hun lichamelijke beperking. De kinderen betalen 100 SRD (30 euro) in de maand daar moet alles van gedaan worden, kort om geld te kort!!! Ze moeten heel veel van giften hebben. Er werken 5 mensen maar niemand heeft een opleiding gehad. Iedereen werkt uit ervaring. Er werkt een jongen die er zelf woont. Hij heeft ook een lichamelijke beperking maar kan hier nergens aan het werk. En de kinderen helpen elkaar heel veel. Echt mooi om te zien. De kinderen zitten op school maar het blijkt dat het onderwijs achteruit gaat voor deze kinderen. De leerkrachten zijn niet opgeleid voor deze doelgroep. Door mijn enthousiasme ben ik wel tot een heel leuk idee gekomen. We gaan een geld inzamelingsactie houden. Mams is bezig met het openen van een rekening waar mensen tot 31 maart geld op kunnen storten. Van dit geld willen we iets doen voor huize Tyl Tyl bijvoorbeeld het opknappen van de speelkamer van de jongens. Dit zouden ze heel graag willen. De meiden hebben een leuke speelkamer gekregen van iemand die is overleden. Hij wou geen bloemen maar geld op zijn begrafenis. Van dit geld hebben ze een meidenkamer gemaakt. Jullie horen nog wat het rekeningnummer wordt waar jullie geld op kunnen storten wanneer jullie dit willen. En zeg het voort!!!
We werken elke dinsdag van 12.30 tot 19.00 en elke donderdag van 12.30 tot 16.00 uur. We doen gewoon mee in de optocht. Zuster Pon vindt het helemaal leuk dat wij er zijn. En ze is ook echt een schat. Eerder heeft ze ook wel stagiaires gehad maar dat wil ze niet meer omdat ze een paar keer heeft ervaren dat de stagiaires zich zo opstelden van nou wij laten wel even zien hoe het moet want wij komen uit Nederland. En dat moet je gewoon niet doen. Wij moeten kunnen leren van hun en zij van ons.
Toen we vorige week dinsdag bij Huize Tyl Tyl kwamen hebben we iets gezien wat echt met geen pen te beschrijven is. Het weekend was het echt nood weer geweest, super veel regen. En aangezien dat de riolering hier niet overal al te best is gebeurd het snel dat straten helemaal onder water staan. Maar blijkbaar niet alleen de straten. De riolering rond Huize Tyl Tyl is blijkbaar super slecht wat als gevolg heeft gehad dat in heel Huize Tyl Tyl minstens 20 cm water stond. De kinderen konden niet meer uit bed. Doordat ze allemaal al niet goed kunnen lopen konden ze nu helemaal niet meer lopen en moesten ze alles in de rolstoel doen. De TV omroepen zijn geweest en hebben alles gefilmd. Echt toen ik het op TV zag (op dat moment was ik in Huize Tyl Tyl) had ik de tranen in mijn ogen staan. Want toen wij er waren was het al aardig gezakt, nog stonden we met de voeten in het water hoor. Maar wat je op TV zag dat was echt triest. En blijkbaar was dit ook al niet de eerste keer. Die dinsdag hebben we echt de hele dag water getrokken. Ik had er blaren van op mijn handen. En de volgende dag dacht ik niet goed gelegen te hebben in bed want ik had een onwijs zere rug met bepaalde handelingen. Maar wat was het geval ik had gewoon onwijze spierpijn.

De laatste vrijdag avond van januari was het dan zo ver we moesten afdansen!!! Daar stonden we dan met ongeveer 30 man die moesten afdansen. Elke keer moesten er vijf tegelijk dansen. Alles was afgeschermd dus je kon niet gestoord worden. Nou de zenuwen gieren door mijn lichaam. En ja, jullie weten vast nog wel hoe zich dat dan uit bij mij, ik was hyper de pieper (alweer). Nou ik moest in de tweede groep van vijf dansen. Ik was op van de zenuwen maar het ging redelijk. Ik vond het zelf niet super maar oké we zullen zien. Na ongeveer 2 uur kregen we de uitslag. Van de 5 examinatoren moesten er 3 een ja gegeven hebben. Ik had 5 ja’s!!! En dat met mijn ritme gevoel. Ik had wel als commentaar dat ik iets vrolijker moest kijken. Jaja, dat had ik als commentaar. Alle lessen lagen Nicol en ik in de deuk en hadden we de grootste lol maar nu was ik zo zenuwachtig, echt dom, maar daardoor vergat ik dus vrolijk te kijken hihi. Nu we dit dus binnen hebben kunnen we door met de semi 1 en dat doen we dan ook zeker!!! (ondertussen zijn we al weer zo ver dat ik donderdag alweer moet afdansen voor semi 1. Als ik er aan denk beginnen de zenuwen al, al die draaien als dat maar goed kom :-P

De dag na het afdansen zijn we met ongeveer 8 personen naar Para Bello geweest. Dit is een soort van recreatie park. Het is een soort van kreek, uitstulping van de rivier, met een soort van strandje is. Er staan allemaal hutjes waar je, je hangmat kunt op hangen. En dan is het lekker niets doen!!! We raken er al helemaal aan gewent. No spang, relax enz. enz. zijn termen waar ik me steeds beter in kan vinden haha. Ik heb lekker de hele dag in de hangmat gelegen met een boekje. Af en toe ben ik ff het water in gegaan voor verkoeling echt heerlijk. Een nadeel. Het water is net cola wat als gevolg heeft dat je bikini een beetje bruin uitslaat. Dus toen ik hem thuis niet goed schoon kreeg had ik twee opties. Optie 1 in het bleekwater ermee en kiek’n wat word of optie 2 ik kan hem niet meer aan. Dus ik heb gekozen voor optie 1 en dat zou ook heel goed gegaan zijn als ik mijn bloemetjes boort van het bikini broekje omhoog gedaan had. Dat had ik dus niet en nu zit het hele broekje onder de blauwe inktvlekken van bloemetjes maar hij is wel schoon. HAHA. Oké, nu heb ik wel een goede reden om op zoek te gaan naar een nieuwe want die andere die ik mee heb is zo’n flut ding. Als ik in het water spring of ik doe de boskrol dan ben ik het hele hebben en houwen kwijt. (ondertussen is ook nog van mijn bloemetjes bikini de sluiting geknapt dus op de rug is hij nu geknoopt met een stukje touw… dus ik heb zonet ff een nieuwe besteld kunnen paps en mams meenemen als ze hier komen).

Nou als laatste wil ik nog ff vertellen over onze trip van twee weken geleden. Wij zijn toen met een groep van 17 mensen naar Brownsberg geweest. Dit is een hoge berg in het district Brokopondo. ’s Morgens om half 9 werden we opgehaald. Om naar de Brownsberg te komen moesten we weer over de Afobakaweg. En met al die regen is die er niet beter opgeworden. Jeetje wat een gehobbel en glij over de blubber. Maar goed dat konden we nog wel aan. Maar toen moesten we dus nog de Brownsberg op. Nou jongens dit was een hele belevenis op zich. Als eerste kan zo’n busje het haast niet trekken. Je rijdt in de 2 en vaker nog in de 1 de berg op. Geen vangrails maar wel een onwijze afgrond naast je. En dan ineens onder het rijden BAM en de bus zakte achteruit HELLUP!!! Een klapband… De weg was zo slecht en we moesten veel gas geven om omhoog te komen en ja daar zat een onwijze hobbel met een steen en dat kon de band niet aan. Maar toen kwam het… we moesten achteruit (we moesten blijven zitten) de berg af tot een vlak stuk om de band te kunnen verwisselen. Gelukkig hoefden we niet zover achteruit maar het was wel een hele belevenis. Nadat de band verwisseld hadden konden we het laatste stukje van de Brownsberg omhoog.
Een keer boven aan de berg gekomen moesten we eerst even schuilen. Het kwam namelijk met bakken uit de lucht vallen. Als eerste hebben we toen ons hangmatten opgehangen lekker gegeten en van het super mooie uitzicht genoten. Na de regenbui kon onze eerste wandeling beginnen. We moesten helemaal naar beneden lopen (en ja als je naar beneden loopt moet je de terug weg ook weer omhoog pff…). Beneden aan de berg zijn twee watervallen de Leoval en de Ireneval. Als eerste zijn we helemaal naar beneden gelopen en kwamen we bij de Ireneval. Het was een zware wandeling naar beneden vooral ook omdat het zoveel geregend had en het dus spek glad was maar met de lianen en de aangelegde touwen was het aardig goed te doen. Bij de Ireneval konden we uit de kleren… en hebben we lekker in onze bikini onder de steenkoude waterval gestaan. Heerlijk!!! Maar goed toen kwam het de weg terug. WAUW dit was nog haast zwaarder dan de 40 km van de midvastenloop hihi nee grapje maar het was wel super zwaar en vooral ook omdat alles zo glad was en je nu omhoog moest klimmen. Omdat het donker begon te worden konden we niet meer naar de Leoval. Maar volgens de gids hadden we de mooiste val gezien. Nou ik had ook echt geen puf meer om daar ook nog heen te lopen. Begeleid mij maar naar boven… Op een gegeven moment waren Karine, Nicol, de gids en ik nog als een groepje bij elkaar. Er waren namelijk meerdere gidsen mee en niet iedereen loopt even snel dus de groep viel een beetje uit een. Onder het wandelen begon het natuurlijk ook nog te regenen dat kon er ook nog wel bij hihi… Nou ja het geeft ook wel een leuk sfeertje want we liepen luid zingend door de jungle in de regen. Tot de gids ineens stopte met de wandeling… Euh volgens mij zitten we niet meer goed… Dus dat weer terug om een andere afslag te nemen. Pff na heeeeel lang gewandeld te hebben kwamen we in het donker en zeik nat van de regen toch nog weer aan de top van de Brownsberg. Het was zwaar maar heel mooi!!!
De volgende ochtend werd ik gewekt door Nicol. De apen zijn er ga je mee kijken. Dat in de pyjama over het terrein op zoek naar de apen. Echt heel gaaf om te zien dat de apen hier nog in het wild leven. Heel bijzonder! Ook zagen we een boskonijn. Nou ik zou je vertellen het heeft echt niets weg van een konijn. Het leek meer op een mengermoes van een wild zwijn, een haas en een konijn. Haha kunnen jullie, jullie daar iets bij voorstellen? Na het heerlijke ontbijt kon onze wandeling naar de voet van de berg beginnen. Deze keer zouden we een andere weg langs gaan en het zou niet zo zwaar zijn omdat we niet zoveel zouden hoeven klimmen. Onderaan de berg zouden we met de boot naar Stone-eiland varen. De wandeling zou ongeveer 1,5 uur duren. Nou naar ongeveer 4 tot 5 uur gewandeld te hebben waren we op de plek van bestemming. Als eerste liepen we naar de witi (witte) kreek. Hier hebben we nog ff lekker gezwommen en gewassen, ik had het idee dat ik een uur in de wind stonk naar zweet pff wat had ik het warm. Onderweg naar de witi kreeg kwamen we brulapen tegen en een aap waarvan ik de naam kwijt ben maar het lijkt er in ieder geval op dat ze een oranjepakje aan hebben heel grappig. Na het zwemmen zouden we nog een klein stukje moeten lopen naar de naar het Brokopondo stuwmeer waar de boot op ons zou wachten… Nou dat kleine stukje werd een heel avontuur. Uiteraard begon het te regenen en om mijn kleren een beetje droog te houden liep ik in mijn bikini een korte broek en mijn bergschoenen door de jungle. Zag er niet uit maar goed!!! Onderweg probeerde iedereen zijn voeten een beetje droog te houden. Maar op een gegeven moment was er geen ontkomen meer aan want we moesten door de kreekjes en riviertjes heen lopen. Op een gegeven moment stonden we tot aan onze heupen in het water. Toen we eindelijk bij het Brokopondo meer waren konden we niet verder. Ze zeiden dat er illegale goud zoekers zaten en dat we daar niet langs konden. We zouden ergens anders langs moeten. Pff iedereen had nog heel veel zin. Maar goed je moet wat hé. Wel had iedereen zijn twijfels over die goudzoekers. Ja, die zaten er wel maar het zag er niet echt naar uit dat de boot ons daar op kon halen. Iedereen had meer het idee dat we verkeerd gelopen maar dan anders was maar ja doet er ook niet toe. We lopen ‘gewoon’ nog ff verder. Het zou nog ongeveer een half uurtje zijn. Nou ja ondertussen kennen we die halve uurtjes wel ongeveer 2 uur later waren we bij de boot.
We kwamen steeds meer kreekjes, riviertjes en paden tegen waar volgens mij nog geen mens langs geweest was. Dit leverde wel hele mooie taferelen op, de sfeer was op en top. Ook de heerlijke gladde klei wegen ontbraken niet. En toen we dus van de klei in de rivier moesten gleed ik uiteraard uit en daar stond ik dan. Tot aan mijn middel in het water en de klei. Ik stond gewoon vast gezogen met mijn tas op de rug. Die mocht natuurlijk niet nat worden hoe ga je dat doen als je tot aan je middel in het water staat. Nou hele goeie vraag maar met een beetje hulp ben ik wel weer los gekomen haha!
Na alle belevenissen kwamen we dus na ongeveer 4 tot 5 uur gewandeld te hebben bij het brokopondo meer. En met twee korjaals werden we naar Stone-eiland gevaren. Hier hebben we heerlijk gegeten. Na het eten kon de terug reis per bus naar Paramaribo beginnen. Onderweg kwamen we langs een Saramacaans feest, een soort van oud en nieuw feest. Echt het hele dorp was uitgelopen. Er was veel muziek en uiteraard veel bier. Hier hebben we ff een pitstop gemaakt om ff met onze billen te schudden en een biertje te drinken. Na ongeveer een half uurtje, uurtje reden we weer verder naar Paramaribo. Als groep hebben we ons laten afzetten bij friet.nl Hmm heerlijk zo’n Hollands patatje met majo en pindasaus en een kipcorn. Lang niet gehad!!! Tegen half 11 waren we thuis.
’s Avonds zouden er nog twee Surinaamse jongens langs komen om even wat te drinken. Ik stond nog onder de douche toen Nicol naar mij toe kwam. Femke de jongens zijn er al. Ik zeg dat is mooi laat ze maar vast binnen. Neeeejjj dat kan niet de vrouw van beneden wil de politiebellen. He wat…???!!! Nou ja om het verhaal kort te houden. Nicol heeft de jongens weer naar huis gestuurd en de volgende ochtend hebben we even met onze onder buurvrouw gesproken. Eerst gaven ze het op geluidoverlast. Maar waar het uit eindelijk op neer kwam was dat we geen Surinaamse jongens mochten ontvangen. Dat ligt hier allemaal heel gevoelig. Deels snappen we het ook wel je kunt ook niet iedereen vertrouwen maar de manier waarop het gegaan is was gewoon een hele belevenis.

Nou dat was dan weer mijn verhaal. Ik kan nog wel veel meer vertellen maar dat doe ik de volgende keer. Donderdag 12 februari zijn mijn lieve vriendinnetjes Peet en Mie gekomen. Echt helemaal super gaaf. Ze zijn samen op trip geweest drie dagen. En afgelopen weekend zijn we met ons allen naar Galibi geweest. We hebben de reuze schildpadden gezien terwijl ze eieren aan het leggen waren. Vanavond gaan we een dolfijnen tour doen en morgen moeten ze jammer genoeg alweer naar huis. Maar over dit alles schrijf ik de volgende keer.

Lieve mensen een hele dikke brasa en bosi van mij en doe het rustig aan…

O ja ik heb nog geen tijd gehad om weer nieuwe foto’s up loaden maar die komen snel weer. Jullie kunnen deze op de volgende site vinden

www.photobucket.com/nicolenfemkeinparamaribo